Ένα εφηβικό δωμάτιο της ΣΤ' Δημοτικού, κάπου μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας που ανθίζει και που κάνει τη γλώσσα ξυράφι, τα δάχτυλα τεντωμένα σκοινιά ακροβάτη.
Ακροβατώντας ανάμεσα στις περίπλοκες σχοινοβασίες του θυμικού, το βιβλίο έπεσε και σκέπασε τα μαθηματικά και τη φυσική, επισκίασε μια ανούσια ως επι το πλείστον άκυρη διδακτική. Το μικρό γραφείο γέμισε με το ενδιαφέρον της γεύσης, της δημιουργίας, της φαντασίας, εξορκίζοντας τα στοιχεία εκείνα που στερούν στους μαθητές όλο και πιο πολύ το ενδιαφέρον και την περιέργεια για να μάθουν.
Εμείς τα χρόνια σαν κι αυτά διαβάζαμε στα κλεφτά -την ώρα που "μελετούσαμε"- Τιραμόλα, Μπλέηκ, Μικρό Ήρωα, Μικυ Μάους, Λουκυ Λουκ και μετά το κατηχητικό, ω του θαύματος κρατούσαμε το φυλλάδιο "Προς την Νίκη".
Κάποιο κορίτσι που ήξερα τότε ερωτεύτηκε, πέταξε τις "Μανίνες" και τις "Κατερίνες" για πρώτη φορά και φορώντας το πορτοκαλί κράνος της παρακαλούσε τον πατέρα της να την ανεβάζει στο Λυκαβητό κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί να βλέπει τ' άστρα. Μύριζε τις νερατζιές της άνοιξης, και ονειρευόταν ταξίδια κοιτάζοντας και γυρίζοντας νευρικά την υδρόγειο στο γραφείο της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου